FictionYAOI-[KNB]- Aomie x Kise >>> 20:00 อยากบอกรักนายทางสายตา
Fiction YAOI
Kuroko no basuke
Aomine X Kise
NC-15
20 : 00 อยากบอกรักนายทางสายตา
by yuhey
"นี่คิเสะคุงหมู่นี้เธอถ่ายแบบน้อยลงนะ"
หญิงสาวที่ลงมือแต่งแต้มใบหน้าอันหล่อเหลาด้วบบรัชออนขนฟูสีน้ำตาลปัดพวงแก้มสีขาวนวลของร่างสูงที่นั่งอยู่หน้ากระจกไปมาอย่างแผ่วเบา
"ก็นะก็หมู่นี้ผมทุ่มเทอยู่กับการเล่นบาสและหมั่นซ้อมบาสอยูยังไงล่ะครับ" เรือนผมสีเหลืองที่ถูกจัดทรงให้ดูดีด้วยสเปรย์ฉีดผม ใบหน้าที่หล่อเหลาดูดีเผยยิ้มน้อยๆออกมา
"อ้อ!งั้นเหรอจ๊ะเธอคงชอบมันน่าดูเลยสินะ คราวนี้เธอคงจะสร้างชื่อเสียงให้วงการกีฬาเลยสิท่า"
หญิงสาวพูดเป็นเชิงยกย่องก่อนจะใช้แปรงขนาดเล็กแต้มสีพีชส้มแกมสีเนื้อในลิปพาเลซกล่องสีดำแล้วละเลงแต่งแต้มทาปากให้กับเขา
"มันก็ไม่เชิงหรอกครับที่ผมเล่นก็เพราะว่าผมชอบมันครับ.." เด็กหนุ่มหยุดพูดเว้นวรรคก่อนที่จะเสริมมันขึ้นมาอีกครั้ง
"และผมก็อยากจะเอาชนะคนๆนั้นอยู่ครับ.." ปากเรียวสวยได้รูปที่ถูกแต่งแต้มสีสันด้วยลิปติกสีอ่อนทำให้ชวนน่าจุมพิตยิ้มบางๆแล้วหลุบหน้าต่ำลงเล็กน้อย
"เอ๋!!!!!!!เขาคนนั้นเป็นคนยังไงเหรอ"
หญิงสาวตาลุกวาวถามด้วยความอยากรู้อยางเห็นโดยที่มือทั้งสองจัดการแต่งเติมเครื่องประดับบริเวณลำคอ สวมสร้อยจี้รูปสามเหลื่ยมที่มีลูกกลมๆสีน้ำเงินประกายระยิบระยับสวยงามทำให้อดคิดถึงใครบางคนที่ผมสีน้ำเงินเหมือนทะเลในมหาสมุทรอันกว้างใหญ่
เด็กหนุ่มยิ้มน้อยๆออกมาทำตาหวานล้ำอย่างอดไม่ได้ก่อนจะเอ่ยออกมา
"เขาเป็นคนที่เก่งมากๆเลยๆล่ะ เก่งถึงขนาดผมยังนับถือชื่นชมยกย่องเขาเลยล่ะครับ"
"เขาคงเป็นคนที่สุดยอดมากเลยสินะ คิเสะคุง "
หญิงสาวยิ้มพลางคิดจินตนาการถึงคนที่เด็กหนุ่มนายแบบพูดถึง
เด็กหนุ่มเดินออกมาจากห้องแต่งตัวแล้วเดินเข้ามายังกองถ่ายที่มีแสงสปอตไลฟ์สาดส่องเข้ามาฉากสตูดิโอสีขาว ฉาดเฉยแสงส่องลงมายังตัวของเด็กหนุ่ม
ชายหนุ่มร่างสูงหุ่นดีครบเซตหุ่นของนายแบบเลยก็วาได้ไม่ว่าจัดว่าจะเป็นหน้าตาที่หล่อเหลาผิวขาวเนียนรอยยิ้มที่ดูดี ไหล่กว่างและกล้ามเนื้อซิกแพ็คอีกนิดหน่อยไม่ถึงขึ้นล่ำบึกเหมือนนักกล้ามถูกปกคลุมสวมใส่ด้วยเสื้อผ้าอาภรสีดำสไตล์พั้งค์สีดำ เสื้อกั๊กสีดำที่เผยหัวไหล่ เสื้อยืดตัวในลายทางสีขาวตัดดำกางเกงยีนสีดำที่ดูจะธรรมดาแต่เมื่อสวมใส่เข็มขัดหนังสีดำที่ตกแต่งด้วยหนามสีเงินออกแนวหล่อป่าเถื่อนกับทรงผมที่ปัดข้างขึ้นติดกิ๊บสีดำแดงในทางเดียวกัน
เก๊กท่าถ่ายรูป
แสงแฟล้ตดังแชะทุกครั้งเมื่อเปลี่ยนท่าโพสต์ เวลาถ่ายแบบล่วงเลยไปอย่างรวดเร็วท้องฟ้าสีส้มเปลี่ยนผันเป็นสีดำมือสนิท
**************************************************************************
ผู้คนบนถนนที่สัญจรไปมาหลายๆล้านคนเริ่มเบาบางลงความวุ่นวายและเสียงดังที่่อึกทึกที่ไฟไม่เป็นภาษาต่างคนต่างพูดในเรื่องของตัวเอง
ชายหนุ่มผมสีน้ำเงินเข้าเหมือนสีของน้ำทะเลลึกในมหาสมุทรผิวสีน้ำตาลดำส่วนสูงที่เกินเด็กม.ปลาย 192 ซม.
ใส่เครื่องแบบโรงเรียนอย่างลวกๆไม่เรียบร้อยมือข้างหนึ่งถือกระเป๋านักเรียนกับที่มืออีกข้างล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบมือถือสีชมพูขึ้มมากดเบอร์โทรหาเพื่อนของเขาก่อนที่จะมีเสียงตอบรับ
มือเรียวหยิมโทรศัพท์ขึ้นมาดูชื่อก็ทำตาลุกวาวแล้วกดรีบรับสายทันที
["อาโอมิเนจจิ~~~~!!!!"] เสียงหวานหยดกรอกผ่านโทรศัพท์ทำให้คนฟังแทบจะเอาโทรศัพท์เขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งลงสะพาน
"เฮ้..คิเสะนายอยู่ไหน"
เด้กหนุ่มผิวเกรียมถามเสียงห้วนแต่แฝงไปด้วยความคิดถึง
["อยู่ที่ร้านมาจิบะน่ะอาโอมิเนจจิ"]
"อย่างงั้นเหรอ"
เขาตอบอย่างเบื่อหน่ายเอือมระอากับนิสัยชอบโวยวายและเสียงออดอ้อน
"เหมือน สุนัขโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ไม่มีผิด" "หึ.."
เด็กหนุ่มแสยะยิ้มแล้วบ่นพึมพำออกมาอย่างเงียบด้วยความตลกขบขัน
["อ๊ะ..อาโอมิเนจจิตะกี้พูดอะไรนะ"] เสียงใสด้วยความซื่ออยากรู้อยากฟังถามขึ้นเมื่อได้ยินเสียงพึมพำเล็ดลอดเข้ามาในโทรศัพท์
" เปล่า " เขาอมยิ้มน้อยๆแล้วกลั้นหัวเราะ
["เอ๋~~~พูดอะไรอ่าบอกเค้าหน่อยสิปั๊ดโธ่..]
คิเสะพูเสียงออดอ้อนทำเป็นน้อยใจที่อีกฝ่ายไม่ยอมบอกอะไรบางอย่างเขา
ก่อนที่จะเงียบไปซักพัก
["นี่อาโอมิเนจจิมาหาฉันที่ร้านมาจิบะหน่อยสิ"]
เจ้าของชื่อไม่พูดอะไรแล้วจากนั้นก็รีบกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปหาบุคลผู้เป็นที่รักของเขา
คิเสะมองดูนาฬีกาในโทรศัพท์มือถือ
19:20
แล้วถอนหายใจออกมา
อาโอมิเนจจิรักฉันรึเปล่ากันนะหรือฉันคิดไปเองกันแน่ตั้งแต่สมัยเรียนม.ต้นที่เทย์โคในตอนนั้น
ใบหน้าที่ร่าเริงสดใสของเด็กหนุ่มฟุบเหมบลงกับโต๊ะพลันึกถึงเรื่องในอดีตระหว่างเขากับเด้หหนุ่มผิวเกรียม
"อาโอมืเนจจิ.."
เสียงอันสั่นเครือที่เกิดจะความประหม่าและอาการขวยเขินสุดฤิทธิ์
" อะไร.."
เสียงของคนตรงหน้าตอบรับเขาอย่างห้วนๆตามกิจลักษณะนิสัยของเจ้าตัว
" คือ..วะวะฉะๆฉั้น"
ใบหน้าที่ขึ้นสีระรือจนแดงก่ำถึงขีดสุดลามไปถึงใบหูและลำคอ
" อะไรมีอะไรก็พูดมา"
ร่างสูงตรงหน้าพูดด้วยความรำคาญกับอากัปกิริยาของคนตรงหน้าโดยที่ไม่สนใจว่าเขาแสดงอาการอะไรออกมาก่อนที่จะหันไปกินข้าวกล่องต่อ
โดยไม่รู้สึกรู้สาว่าคำพูดที่พูดออกมานั้นมันเหมือนเท่ากับบีบเค้นให้คนอย่างเขาต้องปลดปล่อยคำพูดของตัวเองออกมา
"ฉะ..ฉันชอบนาย อาโอมิเนจจิ "
"ฉันชอบนาย อาโอมิเนะ ไดกิ!!!"
คิเสะตะเบ็งเสียงออกมาเล่นเอาคนตรงหน้าแทบจะสำลัก ข้าวออกมาก่อนที่จะกลืนลไปโดยไม่เคี้ยว
ภาพในอดีตที่นึกถึงก่อนจะหวนคืนกลับมาในช่วงปัจจุบันในความเป็นจริง
ตั้งแต่ตอนั้นจนถึงตอนนี้แล้วถึงแม้ว่าเขาจะยังเป็นเพื่อนกับฉันอยู่หรือพวกเราก็กำลังแอบคบกันอยู่ก็ตามแต่ถึงยังงั้นแล้วก็ไม่มีอะไรเกินเลยคนว่าเพื่อนอยู่ดี
เขารักฉันรึเปล่านะ
หลังจากที่ฉันสารภาพรักออกไปแล้วทำไม่เขาถึงไม่ตอบกลับมากันนะ
คำว่าชอบ..ที่พูดไปจนนับครั้งไม่ได้ของฉันแต่นายอาโอมิเนจจิ
นายรักฉันรึเปล่านะ
ความสับสนที่พัดโหมกระหน่ำเข้ามาในออกความกังวลความสงสัยและอาการแอบน้อยใจระคนปนกันมั่วอย่างบอกไม่ถูก
เมื่อคิเสะมัวแต่เหม่อลอยคิดมากอยู่นั้น
" นี่..นายจะเอาหน้าเหมบกับโต๊ะไปถึงเมื่อไหร่กันร้านไกล้จะเปิดแล้ว"
เสียงห้วนๆคำพูดที่ดูหยาบนิดๆของคนที่ไม่รู้ว่ามานั่งตั้งแต่เมื่อไหร่หังจากที่คิเสะหลุดออกมาจากภวังคืแห่งความคิด
"เอะ..อาโอมิเนจจิ" คิเสะแหงนหน้าขึ้นมามองคนตรงหน้าอย่างแปลกใจ
"ไม่ต้องมาเอะเลยนายน่ะฉันเรียกนายหลายรอบแล้วทำไมนายถึงได้ซื่อบื่ออย่างนี้กันล่ะเนี่ยห๊ะ"
" เอ้า..กลับได้แล้ว"
เขาลุกขึ้นออกจากเก้าอี้แล้วเดินออกไปก่อนที่ร่างสูงที่สูงห่างกันเพียงแค่ 3 ซม. รีบเดินตามออกไป
บนถนนที่เงียบสงัดผู้คนที่เบาบาง
บรรยากาศที่เงียบเหงาไร้ซึ่งคำพูด
เมื่อคิเสะเห็นว่ามือข้างหนึ่งของอาโอมิเนะที่ขนานข้างกับเขาว่าง
มือเรียวขาวเนียนกำลังจะเอื้อมไปจัดแต่มือหนาแกร่งกลับเอามือสอดเข้ากระเป๋ากางเกงก่อนราวกับรู้ทันเขาอย่างใดอย่างนั้น
คิเสะแอบน้อยใจลึกๆก่อนที่บรรยากาศความเงียบจะดำเนินไปตลอดทาง
**************************************************************************
"เอ้า..เชิญดื่มก่อนสิอาโอมิเนจจิ"
ภายในห้องนอนของคิเสะที่มีโต๊ะญี่ปุ่นกับถ้วยน้ำชา
ภรรยากาศความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้งคิเสะจัดสรรหาคำพูดชวนคุยไม่ได้และมีรู้จะวางตัวยังไงก็ได้แต่เดินออกจากห้องนอนของตัวเองออกไปทิ้งให้อาโอมิเนะนั่งอยู่ในห้องเพียงลำพัง
อาโอมิเนะใช้โอกาสนี้ สังเกตห้องนอนของเขาโดย
กลอกตาไปมา
ในห้องที่เต็มไปด้วยหนังสือนิตยสารและโพสต์เตอร์ที่ผนังห้องในห้องนอนที่จัดข้าวของอย่างลวกๆแต่ก็ไม่รกจนเกินไป
ก่อนที่สายตาจะหยุดไปจับจ้องกล่องสีดำ ที่เก็บวางไว้อย่างดีตรงใต้เตียงด้วยความอยากรู้เขาก็แอบเปิดกล่องออกมาโดยพลการ
สิ่งที่เห็นเล่นเอาคนอย่างเขาเลือดในร่างกายสูบฉีดหัวใจเต้นรัวทำงานหนัก
ภาพของเด็กหนุ่มผมสีเหลืองนัตย์ตาสีอำพันใน คอนเซ็ปถ่ายแบบในชุดว่ายน้ำในหน้าร้อน
บางภาพส่วนมากเปลือยกายท่อนบนแต่สวมกางเกงว่ายน้ำยืนค้ำเอวอยู่พื้นหลังเป็นภาพทะเลสีฟ้าอื่นน้ำใสแจ๋วกับพื้นทรายเม็ดละเอียด
บางภาพก็สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวบางๆไม่ติดกระดุมกับกางเกงขาสั้น นั่งอยู่ที่เปลอาบแดดโดยเอาแขนทั้งสองข้างรองหัวเอาไว้กับยกขาข้างใดข้างหนึ่งขึ้นเผยขาอ่อนเนียนๆขาวน่าสัมผัส กับสายตาที่ยั่วยวนและเซ็กซี่
และในจังหวะที่อาโอมิเนะดูรูปเพลินๆอยู่นั้นเสียงประตูก็ถูกเปิดปรากฎร่างสูงเพรียวกับชุดนอนลายสก๊อตสีส้อมอมเหลืองและผ้าขนหนูผืนเล็กยังคลุมหัวเอวไว้น้ำตามไรผมหยุดลงมาเป็นทอดๆ
สายตาสีอำพันเบิกโพล้งขึ้นมา
"อะ..โอมิเนจจิ!!!"
คิเสะหน้าแดงแปร๊ดขึ้นมาเมื่อภาพต้องห้ามที่ปิดผนึกเอาไว้ถูกเอาออกมา ก่อนที่จะกระโจนรีบแย่งภาพออกจากมือหนาที่ถือดูอยู่นั้นแล้วรีบเก็บใส่วางไว้ที่เดิม
"หือ..นายทำหน้าเซ็กซี่เป็นด้วยรึไงกันเนี่ย" อาโอมิเนะแสยะยิ้มออกมา
คำพูดที่ราวกับเป็นใบมีดทิ่มแทงเข้ามาในใจ
มือเรียวกำมือไว้แน่นก่อนจะลุกขึ้นเดินหนีออกจากห้องไปแต่ด้วยความโชคร้ายดันสะดุดล้มหน้าคว่ำและอยู่ในสภาพโก่งก้นเหมือนให้ท่ากันชัดๆ
บ้าเอ้ย....
คิดเสะสบถตัวเองอยู่ในใจก่อนจะลุกขึ้นและพยายามจะเดินออกไปแต่..
มือแกร่งหนาๆฉุดข้อมือเขาไว้ แล้วกระชากร่างกดกับเตียง
"นายแปลกไปนะคิเสะ..นายรังเกียจฉันนึกรึไงถึงจะได้หลบหน้าฉันน่ะ"
แววตาสีน้ำเงินอันแข็งกร้าวที่แฝงไปด้วยความโกรธ
ดวงตาคู่สวยสีอำพันสั่นไหวติงอย่างตื่นตระหนกก่อนจะพูดด้วยเสียงสันเครือออกไปทำเหมือนจะร้องไห้
" ใครบอกกันล่ะตรงข้ามกันเลยต่างหากฉันไม่เคยเกลียดนายเลยซักครั้งแต่ฉันรักนายมากต่างหากล่ะอาโอมิเนจจิ"
คิเสะอดกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมา
"แล้วที่นายหลบตาฉันแล้วทำหน้าหงอยแบบนั้นมันหมายความว่ายังไงกันล่ะ"
คำถามถูกยิงมาที่เขาแต่คิเสะก็ได้แต่นิ่งเงียบไม่พูดไม่จาออกมา
"ถ้านายไม่พูดแันจะทำให้นายพูดออกมาเอง"
คิเสะเบิกตาโพล้งมือหนาลอดเข้าไปในสาบเสื้อลูบไล้สัมผัสผิวเนียนที่หอมคุ้งด้วยครีมอาบน้ำเมื่อครู่ยอดอกถูกมือซุกซนหยอกเย้าที่ลุกชันกระดุมเสื้อถูกปลดออกมาเผยให้เห็นเนินอกขาวเนียนร่างสูงผิวสีคล้ำๆทำหน้าแสยะยิ้มร้ายออกมาก่อนที่จะใช้ริมฝีปากอุ่นๆและลิ้นสีระรือลากไล้ไปตามซอกคอ คิเสะสะดุ้งเฮือกขึ้นมาทันทีก่อนที่จะกักเสียงหน้าอายของตนไม่ให้เล้ดลอดออกมา ริมฝีปากได้รูปของเขาถูกรุกล้ำและแทรกลิ้นเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัวอาโอมิเนะลากไล้ลิ้นไปมาค้นหารถชาตฺหอมหวานในปากกอนจะผละออกมาในหยาดน้ำหนืดๆสีใสติดที่ผมปากคิเสะหายใจรวยรินเขารีบสูออากาศจากภายนอกเข้าไปทดแทนเต็มที่
"นายพอที่จะบอกฉันได้รึเปล่าคิเสะทำไมนายถึงหลบหน้าฉัน" เสียงที่อ่อนลงมองด้วยสายตาเว้าวอนไถ่ถามความจริง
คิเสะน้ำตาไหลพรากออกมาอย่างห้ามไม่ได้ก่อนที่จะเอามือข้างหนึ่งมาเกยหน้าเอาไว้พร้อมกับเสียงสั่นเครือที่อัดอั้นถูกปลดปล่อยออกมา
"ผม..ตลอกเวลาที่ผมอยู่กับอาโอมิเนจจิ..ผมรักคุณ..ในตอนนั้นในตอนที่ผมสารภาพรักกับคุณในตอนที่อยู่บนดาดฟ้ากับคุณในสมัยเรียนเทย์โคคุณยังจำได้รึเปล่า แต่หลังจากที่ผมสารภาพรักกับคุณทำไมกันอาโอมิเนจจิทำไมนายถึงเอาแต่เงียบไม่ตอบอะไรออกมาเลยแม้แต่น้อย อย่าทำให้ฉันต้องคิดไปเองคนเดียวได้รึเปล่าอาโอมิเนจจิ ขอร้องล่ะ.."
"คำว่ารักของฉันที่พูดกับนายหลายต่อหลายครั้ง"
"แล้วนายล่ะอาโอมิเนจจิ..."
"นายได้พูดสักคำรึเปล่าเคยพูดให้ห--"
เสียงทีร่าวกับคำอ้อนวอนของคิเสะถูกกลบด้วยจูบอันเร่าร้อนที่สอดแทรกเข้ามาชิมรสในปากอีกครั้งก่อนที่จะผละออกมา
"ฉันก็บอกนายอยู่นี่ไงล่ะคิเสะถ้านายอยากรู้ว่าฉันรักนายรึเปล่านายลองมองเข้าไปในตาฉันสินายเห็นอะไร"
อาโอมิเนะหน้าแดงก่ำถึงจะมองไม่ชัดเพราะสีผิวแต่ก็พอสังเกตได้
"เห็นภาพนายสะท้อนในดวงตาฉันรึเปล่า"
เขาเอ่ยเสียงเบา
คิเสะทำตามที่เขาบอก นัตย์ตาสีหน้ำเงินแฝงเร้นไปด้วยความต้องการเขาแทบใจจะขาดสายตาที่บ่งบอกถึงความจริงใจและเร่าร้อนเสน่ห์หา
นาฬีกาที่พนังมุมห้องเดินไปเรื่อยๆ
เข็มยาวที่ชี้ไปที่เลขสิบสองกับเข็มสั้นที่ชี้ไปเลขแปด
20 : 00
By Yuhey
Kuroko no basuke
Aomine X Kise
NC-15
20 : 00 อยากบอกรักนายทางสายตา
by yuhey
"นี่คิเสะคุงหมู่นี้เธอถ่ายแบบน้อยลงนะ"
หญิงสาวที่ลงมือแต่งแต้มใบหน้าอันหล่อเหลาด้วบบรัชออนขนฟูสีน้ำตาลปัดพวงแก้มสีขาวนวลของร่างสูงที่นั่งอยู่หน้ากระจกไปมาอย่างแผ่วเบา
"ก็นะก็หมู่นี้ผมทุ่มเทอยู่กับการเล่นบาสและหมั่นซ้อมบาสอยูยังไงล่ะครับ" เรือนผมสีเหลืองที่ถูกจัดทรงให้ดูดีด้วยสเปรย์ฉีดผม ใบหน้าที่หล่อเหลาดูดีเผยยิ้มน้อยๆออกมา
"อ้อ!งั้นเหรอจ๊ะเธอคงชอบมันน่าดูเลยสินะ คราวนี้เธอคงจะสร้างชื่อเสียงให้วงการกีฬาเลยสิท่า"
หญิงสาวพูดเป็นเชิงยกย่องก่อนจะใช้แปรงขนาดเล็กแต้มสีพีชส้มแกมสีเนื้อในลิปพาเลซกล่องสีดำแล้วละเลงแต่งแต้มทาปากให้กับเขา
"มันก็ไม่เชิงหรอกครับที่ผมเล่นก็เพราะว่าผมชอบมันครับ.." เด็กหนุ่มหยุดพูดเว้นวรรคก่อนที่จะเสริมมันขึ้นมาอีกครั้ง
"และผมก็อยากจะเอาชนะคนๆนั้นอยู่ครับ.." ปากเรียวสวยได้รูปที่ถูกแต่งแต้มสีสันด้วยลิปติกสีอ่อนทำให้ชวนน่าจุมพิตยิ้มบางๆแล้วหลุบหน้าต่ำลงเล็กน้อย
"เอ๋!!!!!!!เขาคนนั้นเป็นคนยังไงเหรอ"
หญิงสาวตาลุกวาวถามด้วยความอยากรู้อยางเห็นโดยที่มือทั้งสองจัดการแต่งเติมเครื่องประดับบริเวณลำคอ สวมสร้อยจี้รูปสามเหลื่ยมที่มีลูกกลมๆสีน้ำเงินประกายระยิบระยับสวยงามทำให้อดคิดถึงใครบางคนที่ผมสีน้ำเงินเหมือนทะเลในมหาสมุทรอันกว้างใหญ่
เด็กหนุ่มยิ้มน้อยๆออกมาทำตาหวานล้ำอย่างอดไม่ได้ก่อนจะเอ่ยออกมา
"เขาเป็นคนที่เก่งมากๆเลยๆล่ะ เก่งถึงขนาดผมยังนับถือชื่นชมยกย่องเขาเลยล่ะครับ"
"เขาคงเป็นคนที่สุดยอดมากเลยสินะ คิเสะคุง "
หญิงสาวยิ้มพลางคิดจินตนาการถึงคนที่เด็กหนุ่มนายแบบพูดถึง
เด็กหนุ่มเดินออกมาจากห้องแต่งตัวแล้วเดินเข้ามายังกองถ่ายที่มีแสงสปอตไลฟ์สาดส่องเข้ามาฉากสตูดิโอสีขาว ฉาดเฉยแสงส่องลงมายังตัวของเด็กหนุ่ม
ชายหนุ่มร่างสูงหุ่นดีครบเซตหุ่นของนายแบบเลยก็วาได้ไม่ว่าจัดว่าจะเป็นหน้าตาที่หล่อเหลาผิวขาวเนียนรอยยิ้มที่ดูดี ไหล่กว่างและกล้ามเนื้อซิกแพ็คอีกนิดหน่อยไม่ถึงขึ้นล่ำบึกเหมือนนักกล้ามถูกปกคลุมสวมใส่ด้วยเสื้อผ้าอาภรสีดำสไตล์พั้งค์สีดำ เสื้อกั๊กสีดำที่เผยหัวไหล่ เสื้อยืดตัวในลายทางสีขาวตัดดำกางเกงยีนสีดำที่ดูจะธรรมดาแต่เมื่อสวมใส่เข็มขัดหนังสีดำที่ตกแต่งด้วยหนามสีเงินออกแนวหล่อป่าเถื่อนกับทรงผมที่ปัดข้างขึ้นติดกิ๊บสีดำแดงในทางเดียวกัน
เก๊กท่าถ่ายรูป
แสงแฟล้ตดังแชะทุกครั้งเมื่อเปลี่ยนท่าโพสต์ เวลาถ่ายแบบล่วงเลยไปอย่างรวดเร็วท้องฟ้าสีส้มเปลี่ยนผันเป็นสีดำมือสนิท
**************************************************************************
ผู้คนบนถนนที่สัญจรไปมาหลายๆล้านคนเริ่มเบาบางลงความวุ่นวายและเสียงดังที่่อึกทึกที่ไฟไม่เป็นภาษาต่างคนต่างพูดในเรื่องของตัวเอง
ชายหนุ่มผมสีน้ำเงินเข้าเหมือนสีของน้ำทะเลลึกในมหาสมุทรผิวสีน้ำตาลดำส่วนสูงที่เกินเด็กม.ปลาย 192 ซม.
ใส่เครื่องแบบโรงเรียนอย่างลวกๆไม่เรียบร้อยมือข้างหนึ่งถือกระเป๋านักเรียนกับที่มืออีกข้างล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบมือถือสีชมพูขึ้มมากดเบอร์โทรหาเพื่อนของเขาก่อนที่จะมีเสียงตอบรับ
มือเรียวหยิมโทรศัพท์ขึ้นมาดูชื่อก็ทำตาลุกวาวแล้วกดรีบรับสายทันที
["อาโอมิเนจจิ~~~~!!!!"] เสียงหวานหยดกรอกผ่านโทรศัพท์ทำให้คนฟังแทบจะเอาโทรศัพท์เขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งลงสะพาน
"เฮ้..คิเสะนายอยู่ไหน"
เด้กหนุ่มผิวเกรียมถามเสียงห้วนแต่แฝงไปด้วยความคิดถึง
["อยู่ที่ร้านมาจิบะน่ะอาโอมิเนจจิ"]
"อย่างงั้นเหรอ"
เขาตอบอย่างเบื่อหน่ายเอือมระอากับนิสัยชอบโวยวายและเสียงออดอ้อน
"เหมือน สุนัขโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ไม่มีผิด" "หึ.."
เด็กหนุ่มแสยะยิ้มแล้วบ่นพึมพำออกมาอย่างเงียบด้วยความตลกขบขัน
["อ๊ะ..อาโอมิเนจจิตะกี้พูดอะไรนะ"] เสียงใสด้วยความซื่ออยากรู้อยากฟังถามขึ้นเมื่อได้ยินเสียงพึมพำเล็ดลอดเข้ามาในโทรศัพท์
" เปล่า " เขาอมยิ้มน้อยๆแล้วกลั้นหัวเราะ
["เอ๋~~~พูดอะไรอ่าบอกเค้าหน่อยสิปั๊ดโธ่..]
คิเสะพูเสียงออดอ้อนทำเป็นน้อยใจที่อีกฝ่ายไม่ยอมบอกอะไรบางอย่างเขา
ก่อนที่จะเงียบไปซักพัก
["นี่อาโอมิเนจจิมาหาฉันที่ร้านมาจิบะหน่อยสิ"]
เจ้าของชื่อไม่พูดอะไรแล้วจากนั้นก็รีบกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปหาบุคลผู้เป็นที่รักของเขา
คิเสะมองดูนาฬีกาในโทรศัพท์มือถือ
19:20
แล้วถอนหายใจออกมา
อาโอมิเนจจิรักฉันรึเปล่ากันนะหรือฉันคิดไปเองกันแน่ตั้งแต่สมัยเรียนม.ต้นที่เทย์โคในตอนนั้น
ใบหน้าที่ร่าเริงสดใสของเด็กหนุ่มฟุบเหมบลงกับโต๊ะพลันึกถึงเรื่องในอดีตระหว่างเขากับเด้หหนุ่มผิวเกรียม
"อาโอมืเนจจิ.."
เสียงอันสั่นเครือที่เกิดจะความประหม่าและอาการขวยเขินสุดฤิทธิ์
" อะไร.."
เสียงของคนตรงหน้าตอบรับเขาอย่างห้วนๆตามกิจลักษณะนิสัยของเจ้าตัว
" คือ..วะวะฉะๆฉั้น"
ใบหน้าที่ขึ้นสีระรือจนแดงก่ำถึงขีดสุดลามไปถึงใบหูและลำคอ
" อะไรมีอะไรก็พูดมา"
ร่างสูงตรงหน้าพูดด้วยความรำคาญกับอากัปกิริยาของคนตรงหน้าโดยที่ไม่สนใจว่าเขาแสดงอาการอะไรออกมาก่อนที่จะหันไปกินข้าวกล่องต่อ
โดยไม่รู้สึกรู้สาว่าคำพูดที่พูดออกมานั้นมันเหมือนเท่ากับบีบเค้นให้คนอย่างเขาต้องปลดปล่อยคำพูดของตัวเองออกมา
"ฉะ..ฉันชอบนาย อาโอมิเนจจิ "
"ฉันชอบนาย อาโอมิเนะ ไดกิ!!!"
คิเสะตะเบ็งเสียงออกมาเล่นเอาคนตรงหน้าแทบจะสำลัก ข้าวออกมาก่อนที่จะกลืนลไปโดยไม่เคี้ยว
ภาพในอดีตที่นึกถึงก่อนจะหวนคืนกลับมาในช่วงปัจจุบันในความเป็นจริง
ตั้งแต่ตอนั้นจนถึงตอนนี้แล้วถึงแม้ว่าเขาจะยังเป็นเพื่อนกับฉันอยู่หรือพวกเราก็กำลังแอบคบกันอยู่ก็ตามแต่ถึงยังงั้นแล้วก็ไม่มีอะไรเกินเลยคนว่าเพื่อนอยู่ดี
เขารักฉันรึเปล่านะ
หลังจากที่ฉันสารภาพรักออกไปแล้วทำไม่เขาถึงไม่ตอบกลับมากันนะ
คำว่าชอบ..ที่พูดไปจนนับครั้งไม่ได้ของฉันแต่นายอาโอมิเนจจิ
นายรักฉันรึเปล่านะ
ความสับสนที่พัดโหมกระหน่ำเข้ามาในออกความกังวลความสงสัยและอาการแอบน้อยใจระคนปนกันมั่วอย่างบอกไม่ถูก
เมื่อคิเสะมัวแต่เหม่อลอยคิดมากอยู่นั้น
" นี่..นายจะเอาหน้าเหมบกับโต๊ะไปถึงเมื่อไหร่กันร้านไกล้จะเปิดแล้ว"
เสียงห้วนๆคำพูดที่ดูหยาบนิดๆของคนที่ไม่รู้ว่ามานั่งตั้งแต่เมื่อไหร่หังจากที่คิเสะหลุดออกมาจากภวังคืแห่งความคิด
"เอะ..อาโอมิเนจจิ" คิเสะแหงนหน้าขึ้นมามองคนตรงหน้าอย่างแปลกใจ
"ไม่ต้องมาเอะเลยนายน่ะฉันเรียกนายหลายรอบแล้วทำไมนายถึงได้ซื่อบื่ออย่างนี้กันล่ะเนี่ยห๊ะ"
" เอ้า..กลับได้แล้ว"
เขาลุกขึ้นออกจากเก้าอี้แล้วเดินออกไปก่อนที่ร่างสูงที่สูงห่างกันเพียงแค่ 3 ซม. รีบเดินตามออกไป
บนถนนที่เงียบสงัดผู้คนที่เบาบาง
บรรยากาศที่เงียบเหงาไร้ซึ่งคำพูด
เมื่อคิเสะเห็นว่ามือข้างหนึ่งของอาโอมิเนะที่ขนานข้างกับเขาว่าง
มือเรียวขาวเนียนกำลังจะเอื้อมไปจัดแต่มือหนาแกร่งกลับเอามือสอดเข้ากระเป๋ากางเกงก่อนราวกับรู้ทันเขาอย่างใดอย่างนั้น
คิเสะแอบน้อยใจลึกๆก่อนที่บรรยากาศความเงียบจะดำเนินไปตลอดทาง
**************************************************************************
"เอ้า..เชิญดื่มก่อนสิอาโอมิเนจจิ"
ภายในห้องนอนของคิเสะที่มีโต๊ะญี่ปุ่นกับถ้วยน้ำชา
ภรรยากาศความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้งคิเสะจัดสรรหาคำพูดชวนคุยไม่ได้และมีรู้จะวางตัวยังไงก็ได้แต่เดินออกจากห้องนอนของตัวเองออกไปทิ้งให้อาโอมิเนะนั่งอยู่ในห้องเพียงลำพัง
อาโอมิเนะใช้โอกาสนี้ สังเกตห้องนอนของเขาโดย
กลอกตาไปมา
ในห้องที่เต็มไปด้วยหนังสือนิตยสารและโพสต์เตอร์ที่ผนังห้องในห้องนอนที่จัดข้าวของอย่างลวกๆแต่ก็ไม่รกจนเกินไป
ก่อนที่สายตาจะหยุดไปจับจ้องกล่องสีดำ ที่เก็บวางไว้อย่างดีตรงใต้เตียงด้วยความอยากรู้เขาก็แอบเปิดกล่องออกมาโดยพลการ
สิ่งที่เห็นเล่นเอาคนอย่างเขาเลือดในร่างกายสูบฉีดหัวใจเต้นรัวทำงานหนัก
ภาพของเด็กหนุ่มผมสีเหลืองนัตย์ตาสีอำพันใน คอนเซ็ปถ่ายแบบในชุดว่ายน้ำในหน้าร้อน
บางภาพส่วนมากเปลือยกายท่อนบนแต่สวมกางเกงว่ายน้ำยืนค้ำเอวอยู่พื้นหลังเป็นภาพทะเลสีฟ้าอื่นน้ำใสแจ๋วกับพื้นทรายเม็ดละเอียด
บางภาพก็สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวบางๆไม่ติดกระดุมกับกางเกงขาสั้น นั่งอยู่ที่เปลอาบแดดโดยเอาแขนทั้งสองข้างรองหัวเอาไว้กับยกขาข้างใดข้างหนึ่งขึ้นเผยขาอ่อนเนียนๆขาวน่าสัมผัส กับสายตาที่ยั่วยวนและเซ็กซี่
และในจังหวะที่อาโอมิเนะดูรูปเพลินๆอยู่นั้นเสียงประตูก็ถูกเปิดปรากฎร่างสูงเพรียวกับชุดนอนลายสก๊อตสีส้อมอมเหลืองและผ้าขนหนูผืนเล็กยังคลุมหัวเอวไว้น้ำตามไรผมหยุดลงมาเป็นทอดๆ
สายตาสีอำพันเบิกโพล้งขึ้นมา
"อะ..โอมิเนจจิ!!!"
คิเสะหน้าแดงแปร๊ดขึ้นมาเมื่อภาพต้องห้ามที่ปิดผนึกเอาไว้ถูกเอาออกมา ก่อนที่จะกระโจนรีบแย่งภาพออกจากมือหนาที่ถือดูอยู่นั้นแล้วรีบเก็บใส่วางไว้ที่เดิม
"หือ..นายทำหน้าเซ็กซี่เป็นด้วยรึไงกันเนี่ย" อาโอมิเนะแสยะยิ้มออกมา
คำพูดที่ราวกับเป็นใบมีดทิ่มแทงเข้ามาในใจ
มือเรียวกำมือไว้แน่นก่อนจะลุกขึ้นเดินหนีออกจากห้องไปแต่ด้วยความโชคร้ายดันสะดุดล้มหน้าคว่ำและอยู่ในสภาพโก่งก้นเหมือนให้ท่ากันชัดๆ
บ้าเอ้ย....
คิดเสะสบถตัวเองอยู่ในใจก่อนจะลุกขึ้นและพยายามจะเดินออกไปแต่..
มือแกร่งหนาๆฉุดข้อมือเขาไว้ แล้วกระชากร่างกดกับเตียง
"นายแปลกไปนะคิเสะ..นายรังเกียจฉันนึกรึไงถึงจะได้หลบหน้าฉันน่ะ"
แววตาสีน้ำเงินอันแข็งกร้าวที่แฝงไปด้วยความโกรธ
ดวงตาคู่สวยสีอำพันสั่นไหวติงอย่างตื่นตระหนกก่อนจะพูดด้วยเสียงสันเครือออกไปทำเหมือนจะร้องไห้
" ใครบอกกันล่ะตรงข้ามกันเลยต่างหากฉันไม่เคยเกลียดนายเลยซักครั้งแต่ฉันรักนายมากต่างหากล่ะอาโอมิเนจจิ"
คิเสะอดกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมา
"แล้วที่นายหลบตาฉันแล้วทำหน้าหงอยแบบนั้นมันหมายความว่ายังไงกันล่ะ"
คำถามถูกยิงมาที่เขาแต่คิเสะก็ได้แต่นิ่งเงียบไม่พูดไม่จาออกมา
"ถ้านายไม่พูดแันจะทำให้นายพูดออกมาเอง"
คิเสะเบิกตาโพล้งมือหนาลอดเข้าไปในสาบเสื้อลูบไล้สัมผัสผิวเนียนที่หอมคุ้งด้วยครีมอาบน้ำเมื่อครู่ยอดอกถูกมือซุกซนหยอกเย้าที่ลุกชันกระดุมเสื้อถูกปลดออกมาเผยให้เห็นเนินอกขาวเนียนร่างสูงผิวสีคล้ำๆทำหน้าแสยะยิ้มร้ายออกมาก่อนที่จะใช้ริมฝีปากอุ่นๆและลิ้นสีระรือลากไล้ไปตามซอกคอ คิเสะสะดุ้งเฮือกขึ้นมาทันทีก่อนที่จะกักเสียงหน้าอายของตนไม่ให้เล้ดลอดออกมา ริมฝีปากได้รูปของเขาถูกรุกล้ำและแทรกลิ้นเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัวอาโอมิเนะลากไล้ลิ้นไปมาค้นหารถชาตฺหอมหวานในปากกอนจะผละออกมาในหยาดน้ำหนืดๆสีใสติดที่ผมปากคิเสะหายใจรวยรินเขารีบสูออากาศจากภายนอกเข้าไปทดแทนเต็มที่
"นายพอที่จะบอกฉันได้รึเปล่าคิเสะทำไมนายถึงหลบหน้าฉัน" เสียงที่อ่อนลงมองด้วยสายตาเว้าวอนไถ่ถามความจริง
คิเสะน้ำตาไหลพรากออกมาอย่างห้ามไม่ได้ก่อนที่จะเอามือข้างหนึ่งมาเกยหน้าเอาไว้พร้อมกับเสียงสั่นเครือที่อัดอั้นถูกปลดปล่อยออกมา
"ผม..ตลอกเวลาที่ผมอยู่กับอาโอมิเนจจิ..ผมรักคุณ..ในตอนนั้นในตอนที่ผมสารภาพรักกับคุณในตอนที่อยู่บนดาดฟ้ากับคุณในสมัยเรียนเทย์โคคุณยังจำได้รึเปล่า แต่หลังจากที่ผมสารภาพรักกับคุณทำไมกันอาโอมิเนจจิทำไมนายถึงเอาแต่เงียบไม่ตอบอะไรออกมาเลยแม้แต่น้อย อย่าทำให้ฉันต้องคิดไปเองคนเดียวได้รึเปล่าอาโอมิเนจจิ ขอร้องล่ะ.."
"คำว่ารักของฉันที่พูดกับนายหลายต่อหลายครั้ง"
"แล้วนายล่ะอาโอมิเนจจิ..."
"นายได้พูดสักคำรึเปล่าเคยพูดให้ห--"
เสียงทีร่าวกับคำอ้อนวอนของคิเสะถูกกลบด้วยจูบอันเร่าร้อนที่สอดแทรกเข้ามาชิมรสในปากอีกครั้งก่อนที่จะผละออกมา
"ฉันก็บอกนายอยู่นี่ไงล่ะคิเสะถ้านายอยากรู้ว่าฉันรักนายรึเปล่านายลองมองเข้าไปในตาฉันสินายเห็นอะไร"
อาโอมิเนะหน้าแดงก่ำถึงจะมองไม่ชัดเพราะสีผิวแต่ก็พอสังเกตได้
"เห็นภาพนายสะท้อนในดวงตาฉันรึเปล่า"
เขาเอ่ยเสียงเบา
คิเสะทำตามที่เขาบอก นัตย์ตาสีหน้ำเงินแฝงเร้นไปด้วยความต้องการเขาแทบใจจะขาดสายตาที่บ่งบอกถึงความจริงใจและเร่าร้อนเสน่ห์หา
นาฬีกาที่พนังมุมห้องเดินไปเรื่อยๆ
เข็มยาวที่ชี้ไปที่เลขสิบสองกับเข็มสั้นที่ชี้ไปเลขแปด
20 : 00
"คนรักกันแค่มองตากัน
ก็รู้ใจได้นายคงรู้สินะ
ในดวงตาคู่นี้ของฉั้น
มองนายเป็นภาพสะท้อน
มาโดยตลอด...
ตลอดเวลา....
และตลอดไป..."
THE EHD
// อาโอ่ปากแข็งไม่ใช่เล่นแหะ ติชมได้นะครับคอมเม้นติชมได้นะครับผมอาจจะใช้ภาษาที่สละสลวยไม่ค่อยเกงแต่ก็จะพยายามครับ
หน้าหนาวรักษาสุขภาพด้วนนะเออ
ด้วยรักและปาท่องโก๋
By Yuhey
ความคิดเห็น
ชอบค่ะ ภาษาเเบบนี้ดีเเล้วค่ะ
เข้าใจง่าย เเละ เห็นภาพชัดดี