Tokyo Ghoul Fiction yaoi tsukiyama x kaneki [สุนัขกระหายเนื้อ]
fiction yaoi
Tsukiyama x Kaneki
NC-17
>>>สุนัขกระหายเนื้อ
by Yuhey
"ก๊อก..ๆ ก๊อกๆ"
เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่มืออันเรียวบางจะเอื้อมมาเปิดประตูรับคนตรงหน้าในสภาพที่เปียกโชกไปด้วยน้ำฝนที่ดูเผินๆเหมือนลูกสุนัขตกน้ำ
" คุณทสึกิยามะ มีธุระอะไรเหรอครับ"
เสียงเย็นของร่างเพียวบางเอ่ยขึ้นมากับสีหน้าที่ดูไม่ต้อนรับแขก ชายหนุ่มจ้องเขม็งมองคนตรงหน้าเหมือนกำลังคิดพิจารณาเจตนาของผู้มาเยือน
" คาเนกิคุง..ให้ฉันเข้าไปหน่อยได้รึเปล่า"
ชายหนุ่มตรงหน้ากล่าวกับทำหน้ายิ้มกริ่มโดยที่เขาอยู่ในสภาพที่เปียกปอนไปด้วยน้ำฝน
ก่อนที่จะเข้าห้องไปอย่างหน้าด้านๆโดยที่ไม่กล่าวอะไรให้คนตรงหน้าให้หายข้องใจเลยสักนิด
เขามาที่นี่ทำไมกันนะเขาต้องมีเจตนาอะไรแอบแฝงอยู่แน่ๆ
ร่างบางคิดอย่างงั้นก่อนที่ประตูห้องจะปิดลง
ในห้องที่แคบๆแสนแคบที่เต็มไปด้วยหนังสือพอที่ใครคนใดคนหนึ่งอยู่ได้
ทุกสิ่งทุกอย่างภายในห้องถูกจัดให้เป็นระเบียบหนังสือแต่ละเล่มที่อยู่ในชั้นวางถูกจัดให้เป็นระเบียบโดยที่เรียงจากเล่มหนาไปจนถึงเล่มที่บางทีสุด
ผ้าปูที่นอนที่เรียบโดยที่ไม่มีรอยยับเลยแม้แต่น้อย ผ้าห่มที่พับวางอย่างเนี๊ยบที่สุด
" สรุปคุณมีธุระอะไรกันแน่ครับคุณทสึกิยามะ" เสียงเย็นเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ
กับที่ร่างสูงตอบออกไปอย่างสบายใจโดยทีไมสนคนตรงหน้าว่าจะคิดยังไงกับเขา
" ผมก็แค่อยากเจอเธอเท่านั้นเองคาเนกิคุง"
พูดไปแล้วเผยยิ้มกลับมาตามนิสัยฉบับหนุ่มมาดนุ่มนวลอย่างเขา ทสึกิยามะ ชุน
ชายหนุมร่างเล็กส่วนสูงที่ห่างกันไปแค่หนึ่งครึ่งช่วงหัวของเขา ทำหน้านึ่งแล้วเปลี่ยนท่าทีพลางเอามือกุมขมับแล้วส่ายหน้าอย่างเอือมๆก่อนที่จะถอนหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่าย
แม้ว่าจะขับไล่ไสส่งให้ออกห่างแต่คนตรงหน้าก็ทำเป็นหูทวนลมทำเป็นไม่สนใจ
" นั่นไม่ใช่ประเด็นครับ"
" ผมบอกว่าทำไมคุณถึงต้องมารบกวนคนอื่นในเวลาดึกๆดื่นๆล่ะครับ เข้าใจไหมล่ะครับว่ามันรบกวนคนอื่นเขาน่ะครับคุณทสึกิยามะ.."
"เฮ้อ... ผมนี่ล่ะหน่ายกับความดื้อดึงเลี้ยงไม่เชื่องอย่างคุณ"
ชายหนุ่มร่างเล็กทำหน้าเบื่อหน่ายหมดความอดทนเต็มทีกับหนุ่มร่างสูงที่สภาพเปียกปนไปด้วยหยาดน้ำฝนไหลตามเสื้อผ้า
ร่างสูงไม่พูดอะไรแล้วได้แต่ยืนนิ่งเงียบเหมือนรูปปั้นหินที่จัดโชว์อยู่ตามงานนิทรรศการ
" ว่าแต่รีบไปอาบน้ำก่อนเถอะครับมัวแต่ยืนโชว์อยู่ได้ผมเห็นทะลุผ่านไปถึงไหนต่อไหนแล้วครับ "
ร่างเล็กผมสีขาวบ่นออกไปแล้วเบือนหน้าหนีอย่างเขินอายโดยที่ใบหน้าอันขาวซีดขึ้นสีแดงระรือไปจนถึงไปหู
ทสึกิยามะ เขาเห็นปฏิกิริยา แบบนั้นก็ตุกยิ้มขึ้นมาอย่างมีเลศนัยพึงพอใจกับปฏิกิริยาอาการของคนตรงหน้า
แล้วคว้าผ้าเช็ดตัวที่ถูกจัดเตรียมไว้แล้วเข้าห้องน้ำไป
น้ำในฝักบัวไหลออกมามือหนาจัดแจงจับครีมอาบน้ำยาสระผมมาชำระล้างตัว ผิวขาวเนียนดูสุขภาพดีรูปร่างสูงโปร่ง กล้ามเนื้อที่ฝึกมาอย่างดีใบหน้าที่เรียวสวยได้รูปนัยตาคู่สวยสีม่วงราวกับอัญมณี รีมฝีปากบางเรียว ชวนน่าสัมผัส
เส้นผมสีม่วงนุ่มสลวยเต็มไปด้วยฟองสีขาวของแชมพูสระผม มือใหญ่ที่บรรจงขยี้เส้นผมไปมา
พลางฮัมเพลงอย่างรื่นรมณ์ไปด้วย
สักพักก็ออกจากห้องน้ำมาโดยที่ท่อนลงของลำตัวห่อหุ้มด้วยผ้าขนหนูปกปิดเอาไว้
ร่างเล็กยืนอยู่ตรงหน้าพร้อมกับชุดนอนของเขา ยื่นให้ คนตรงหน้า
" Merci[ขอบคุณ] คาเนกิคุง " ทสึกิยามะพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแล้วรับเสื้อผ้ามาจากคนตรงหน้า
" หือ... เอ่อ.. คือว่า .."
ชายหนุ่มทำหน้าเลิกลั่กเหงื่อแตกพลั่กๆออกมา เมือเห็นว่าเสื้อเชิตเขาติดกระดุมไม่ได้ สร้างความเบื่อหน่าย (อีกรอบ) ให้กับ คาเนกิ ชายหนุ่มร่างเล็กที่อยู่ตรงหน้า
คาเนกิถอนหายใจยาวออกมาเป็นทอดๆ
แล้วทำหน้าเหยเก พูดอย่างเก็บอารมณ์เอาไว้
" งั้นก็ ไม่มงไม่ใส่มันหรอกครับ" เขาทำหน้ามืดมนออกมาแล้วเดินไปที่โซฟา
ทสึกิยามะเห็นดังนั้นก้เลยถามออกไปด้วยความสงสัย
" คาเนกิคุงทำไม.ถึงไม่นอนที่เตียงล่ะ"
" ตัวคูณออกจะใหญ่งั้นผมขอนอนโซฟาดีกว่าครับ"
คาเนกิพูดสวนทันควันก่อนที่จะรีบสาวเท้าแต่ไม่ทันไรก็โดนรั้งเอาไว้ด้วยมือหนาแกร่งของเขารั้งเอาไว้
สายตาที่เต็มไปด้วยปริศนาและเจตนาความคิดพฤติกรรมแอบแฝงมากมายก่ายกองจนยากที่จะเข้าใจ ความรู้สึกนี้
ความรู้สึกหวาดระแวงที่ซุกซ่อนไว้ภายในใจตั้งแต่พบกันครั้งแรกไม่มีครั้งไหนเลยที่เขาจะหยุดสงสัยและหวาดระแวงปนความกลัวว่าทสึกิยามะคิดอะไรกับเขารึเปล่า เพียงแต่ไม่แสดงออกมา
"เฮ้อ..คุณนี่มันดื้อดึงจริงๆ"
เมื่อไหร่จะเชื่องและเชื่อฟังฉันสักทีนะ เป็นสุนัขที่เลี้ยงอยากจริงๆไม่เชื่องก็แล้วแถมยังทำอะไรตามใจชอบอีก
คาเนกิส่ายหน้ายอมแพ้กับความเอาแต่ใจเหมือนเด็กๆของคนตรงหน้าทั้งที่ก้อายุมากกว่าเขาแท้ๆ
เมื่อเห็นว่าร่างเล็กผมเรือนสีขาวยืนนิ่งเงียบทำสีหน้าเรียบนิ่ง มือหนาดึงกระชากร่างบางลงมานอนเตียงโดยใบหน้าอันขาวซีดซบแผงอกแกร่ง
ผวงแก้มสีซีด ขึ้นสีอีกครั้ง
อาการเขินหน้าแดงเพิ่มขึ้นนับทวีคูณลามไปถึงลำคอ คาเนกิเอนตัวหันไปด้านตรงข้ามแต่ก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อมีลมหายใจร้อนเบ่ารดคอเขาอยู่ริมฝีปากอุ่นแตะอยู่ที่ซอกคอก่อนรู้ตัวอีกทีลมหายใจนั้นก็เป่ารดหูเสียงกระซิบที่ชวนสยิวเล็ดลอดเข้ามาในโสดประสาทของร่างบางเรือนผมสีขาว
" ขอให้ผมทำได้..รึเปล่า คาเนกิคุง"
คาเนกิหันตัวมาอีกรอบเพื่อให้แน่ใจว่าตัวเองไมได้หูฝาด
สายออดอ้อนและความคาดหวังอันเปี่ยมล้นอารมณ์ตัณหาถูกปลุกขึ้นมาโดยอัตโนมัติ ราวกับ สุนัขกำลังออดอ้อนเจ้านายขอของกิน
ไม่เพียงแค่ช่วงอึดใจ ร่างสูงก็รุกล้ำเข้ามาเรื่อย จากริมฝีปากอยู่ที่ซอกคอก้เลื่อนขึ้นไปเลียกกหู
" อา.."
คาเนกิหลุดเสียงน่าอายออกมาอย่างห้ามเสียไม่ได้
สติที่เคยอยู่กับตัวก็แทบจะหลุดกระเจิงหายไป
มือเรียวยาวล้วงเข้าไปในเสื้อ ลูบไล้ไปมาเพื่อเอาสัมผัสจากผิวเนียนนุ่มจากร่างที่อยูในอ้อมแขนก่อมที่จะสัมผัสขยุ้มจับติ่งไตบริเวณหน้าที่เป็นจุดอ่อนไหว
" อะ..อา.."
" หยะ..หยุดเถอะ..ครับ..คุณ อะ..อ๊ะ "
คาเนกิพูดตะกุกตะกักออกมาสติที่เหลืออยู่น้อยนิดได้แตกกระเจิงหายไป
มือเรียวบรรจงปลดกระดุมเสื้อของคนตัวเล็กออกริมฝีปากร้อนผ่าวละเลียตามซอกคอจนถึงไหปลาหร้าบ้างบางทีก็เลียจูบดูดดื่มหรือขบกัดเบาๆจนเป็นรอยแดงรีมฝีปากลากไล้เลื่อนต่ำลงมายังยอดออกสีหวานหยอกล้อด้วยการใช้ลิ้นเลียและขบกัดไปมากับที่อีกข้างหยอกเร้าด้วยระหว่างนิ้วหัวแม่มือและนิ้วชี้
สติที่เลื่อนลอยกับมาอีกครั้งจากเคลิบเคลิ้มมากลายเป็นความอายและหน้าแดงก่ำจนสุดขีด
"ตึกตักๆ"
เสียงหัวใจที่เต้นไม่เป็นสำภายในอกเต้นไม่เป็นจังหวะแถมยังเต้นแรงแทบจะทะลุออกมาจากร่าง
"คาเนกิคุง"
ทสึกิยามะเรียกชื่อเขากอนที่จะเอามือล้วงเข้าไปในกางเกง
คาเนกิสะดุ้งเฮือก
" คิดที่จะทำอะไรกันครับอย่ามาแตะนะ เอามือของคุณออกไป!!!!!"
คาเนกิดิ้นสุดฤทธิ์เมื่ออีกฝ่ายกำลังจะจับส่วนจุดกึ่งกลางของร่างกายที่กำลังชูชัน
คิดผิดแล้ว..นี่มันหมาป่ากระหายเนื้อชัดๆ อึก
เขาอุทานตะโกนบอกตัวเองอยู่ในใจกอนที่จะเบิกตาโพล้ง
ทสึกิยามะขึ้นคร่อมร่างของเขาเอาไว้
กาคุกัน สีดำปรากฎอยู่บนในดวงตาของเขา คากุเนะ งอกออกมาจากหลัังพันม้วนรอบแขนขวาขอองเขาก่อนที่เขาจะสั่งการให้คากุเนะที่พันขดรอบแขนเขาไปพันมัดพันธนาการมือทั้งสองข้างของคาเนกิเอาไว้แล้วยกมือของร่างบางไว้เหนือหัว
มือเรียวหนาจับคลึงส่วนที่ตั้งโด่ของร่างเล็กที่อยู่เบื้องร่างพร้อมรุดขึ้นลงตามจังหวะ เขาถอดกางเกงของร่างบางออกในตอนนี้ทั้งคูไม่สวมใส่อาภรเสื้อผ้าส่วนใดเลยซักชิ้น
คาเนกิได้แต่ภาวนาขอให้ค่ำคืนอันราตรีนี้จบลง
สายฝนที่เริ่มซาลงกับตกหนักและลมพัดแรงขึ้นกว่าเดิม
" อะ..อึก " คาเนกิพยายามกลั้นเสียงน่าอายของตัวเองเอาไว้
" คาเนกิคุงอย่าอดกลั้นเอาไว้เลยร้องออกมาเถอะผมอยากได้ยินเสียงอันไพเราะของคุณ"
" มะ..ไม่"
คาเนกิพยายามกลั้นเอาไว้ไม่ทำตามคำขอของคนที่อยู่เบื้องบน
กระแสไฟฟ้าอ่อนๆแล่นไปทั่วร่างอะไรบางอย่างในตัวของเขากำลังจะออกมา
" อะอา..."
" อะ..."
" อ..อึก.."
"อ้า....!!!!!"
น้ำขุ่นสีขาวเหนียวหนืดพุ่งพรวดออกมา เปรอะเลอะมือของทสึกิยามะ ร่างบางหายใจหอบรวยรินใบหน้าแดงก่ำ..ลมหายใจร้อนผ่าว ยังไม่ทันที่จะได้ตั้งตัว มือแกร่งจับขาเขากางออกแล้วยกขาข้างหนึ่งขึ้น
นิ้วชี้สอดเข้าช่องทางด้านหลังตามด้วยนิ้วกลางตามลงไปอย่างเป็นลำดับ
คาเนกิสะดุ้งเฮือกราวกับกระแสไฟฟ้าอ่อนๆนั้นไหลไปตามร่างกายเขาอีกครั้ง
ทสึกิยามะสอดใส่เข้าออกอย่างเชื่องช้ากอนที่จะเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น
คาเนกิหลุดเสียงครางออกมาอย่างกลั้นเอาไว้ไม่อยู่แข่งกับเสียงของสายฝนที่กระหน่ำลงมาอย่างแรง
เมือเห็นว่าได้ที่แล้ว ทสึกิยามะก็เตรียมเอาอะไรบางอย่างที่ใหญ่กว่าสอดเข้าไป แท่นเนื้อร้อนสอดแทรกเข้าไปในช่องทางแสนหวานกอนที่จะเอาเข้าไปจนสุด
" อะ..อาาาาาา.."
คาเนกิครางออกมาเสียงดังและไพเราะกว่าเดิม
ทสึกิยามะเชยคางของคาเนกิขึ้นมาประกบจูบโดยสอดแทรกลิ้นเข้าไปหาลิ้มรสชาติหวานๆในโพรงปากน้ำใสไหลออกมาติดมุมปาก
จังหวะเกมส์รักอันหนักหน่วงเริ่มแรงและเร็วขึ้นตามลำดับ คากุเนะ ที่พันธนาการแขนทั้งสองข้างของร่างเล็กเอาไว้เริ่งคลายและสลายไป
ทสึกิยามะ กระซิบที่ข้างหูออกไป ทำให้ คาเนกิถึงกับตาเบิกโพล้งไปด้วยความประหลาดใจโดยที่อีกใจหนึ่งอาจจะคิดว่านี่อาจจะเป็นคำลวงหรือกับดักและการโกหกของเขาอยู่ก็อาจจะเป็นได้
" Je t'aim [ เฌอ แตม ] ผมรักคุณ"
จังหวะสุดท้ายที่แรงที่สุดทสึกิยามะกระแทกเข้าไปเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะปล่อยของเหลวสีขาวออกมาพร้อมมกลับที่คาเนกิเอนตัวเกร็ง
น้ำสีขางไหลพุ่งออกมา เลอะหน้าทั้งของเขาเต็มไปหมด..
ร่างบางอยู่ในอ้อมแขนของร่างสูงสำผัสได้ถึงความอบอุ่นอย่างน่าประหลาดใจ
คาเนกิได้แต่คิดกังวลอยู่ในใจซ้ำไปซ้ำมาสบสนหลายรอบ
Tsukiyama x Kaneki
NC-17
>>>สุนัขกระหายเนื้อ
by Yuhey
"ก๊อก..ๆ ก๊อกๆ"
เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่มืออันเรียวบางจะเอื้อมมาเปิดประตูรับคนตรงหน้าในสภาพที่เปียกโชกไปด้วยน้ำฝนที่ดูเผินๆเหมือนลูกสุนัขตกน้ำ
" คุณทสึกิยามะ มีธุระอะไรเหรอครับ"
เสียงเย็นของร่างเพียวบางเอ่ยขึ้นมากับสีหน้าที่ดูไม่ต้อนรับแขก ชายหนุ่มจ้องเขม็งมองคนตรงหน้าเหมือนกำลังคิดพิจารณาเจตนาของผู้มาเยือน
" คาเนกิคุง..ให้ฉันเข้าไปหน่อยได้รึเปล่า"
ชายหนุ่มตรงหน้ากล่าวกับทำหน้ายิ้มกริ่มโดยที่เขาอยู่ในสภาพที่เปียกปอนไปด้วยน้ำฝน
ก่อนที่จะเข้าห้องไปอย่างหน้าด้านๆโดยที่ไม่กล่าวอะไรให้คนตรงหน้าให้หายข้องใจเลยสักนิด
เขามาที่นี่ทำไมกันนะเขาต้องมีเจตนาอะไรแอบแฝงอยู่แน่ๆ
ร่างบางคิดอย่างงั้นก่อนที่ประตูห้องจะปิดลง
ในห้องที่แคบๆแสนแคบที่เต็มไปด้วยหนังสือพอที่ใครคนใดคนหนึ่งอยู่ได้
ทุกสิ่งทุกอย่างภายในห้องถูกจัดให้เป็นระเบียบหนังสือแต่ละเล่มที่อยู่ในชั้นวางถูกจัดให้เป็นระเบียบโดยที่เรียงจากเล่มหนาไปจนถึงเล่มที่บางทีสุด
ผ้าปูที่นอนที่เรียบโดยที่ไม่มีรอยยับเลยแม้แต่น้อย ผ้าห่มที่พับวางอย่างเนี๊ยบที่สุด
" สรุปคุณมีธุระอะไรกันแน่ครับคุณทสึกิยามะ" เสียงเย็นเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ
กับที่ร่างสูงตอบออกไปอย่างสบายใจโดยทีไมสนคนตรงหน้าว่าจะคิดยังไงกับเขา
" ผมก็แค่อยากเจอเธอเท่านั้นเองคาเนกิคุง"
พูดไปแล้วเผยยิ้มกลับมาตามนิสัยฉบับหนุ่มมาดนุ่มนวลอย่างเขา ทสึกิยามะ ชุน
ชายหนุมร่างเล็กส่วนสูงที่ห่างกันไปแค่หนึ่งครึ่งช่วงหัวของเขา ทำหน้านึ่งแล้วเปลี่ยนท่าทีพลางเอามือกุมขมับแล้วส่ายหน้าอย่างเอือมๆก่อนที่จะถอนหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่าย
แม้ว่าจะขับไล่ไสส่งให้ออกห่างแต่คนตรงหน้าก็ทำเป็นหูทวนลมทำเป็นไม่สนใจ
" นั่นไม่ใช่ประเด็นครับ"
" ผมบอกว่าทำไมคุณถึงต้องมารบกวนคนอื่นในเวลาดึกๆดื่นๆล่ะครับ เข้าใจไหมล่ะครับว่ามันรบกวนคนอื่นเขาน่ะครับคุณทสึกิยามะ.."
"เฮ้อ... ผมนี่ล่ะหน่ายกับความดื้อดึงเลี้ยงไม่เชื่องอย่างคุณ"
ชายหนุ่มร่างเล็กทำหน้าเบื่อหน่ายหมดความอดทนเต็มทีกับหนุ่มร่างสูงที่สภาพเปียกปนไปด้วยหยาดน้ำฝนไหลตามเสื้อผ้า
ร่างสูงไม่พูดอะไรแล้วได้แต่ยืนนิ่งเงียบเหมือนรูปปั้นหินที่จัดโชว์อยู่ตามงานนิทรรศการ
" ว่าแต่รีบไปอาบน้ำก่อนเถอะครับมัวแต่ยืนโชว์อยู่ได้ผมเห็นทะลุผ่านไปถึงไหนต่อไหนแล้วครับ "
ร่างเล็กผมสีขาวบ่นออกไปแล้วเบือนหน้าหนีอย่างเขินอายโดยที่ใบหน้าอันขาวซีดขึ้นสีแดงระรือไปจนถึงไปหู
ทสึกิยามะ เขาเห็นปฏิกิริยา แบบนั้นก็ตุกยิ้มขึ้นมาอย่างมีเลศนัยพึงพอใจกับปฏิกิริยาอาการของคนตรงหน้า
แล้วคว้าผ้าเช็ดตัวที่ถูกจัดเตรียมไว้แล้วเข้าห้องน้ำไป
น้ำในฝักบัวไหลออกมามือหนาจัดแจงจับครีมอาบน้ำยาสระผมมาชำระล้างตัว ผิวขาวเนียนดูสุขภาพดีรูปร่างสูงโปร่ง กล้ามเนื้อที่ฝึกมาอย่างดีใบหน้าที่เรียวสวยได้รูปนัยตาคู่สวยสีม่วงราวกับอัญมณี รีมฝีปากบางเรียว ชวนน่าสัมผัส
เส้นผมสีม่วงนุ่มสลวยเต็มไปด้วยฟองสีขาวของแชมพูสระผม มือใหญ่ที่บรรจงขยี้เส้นผมไปมา
พลางฮัมเพลงอย่างรื่นรมณ์ไปด้วย
สักพักก็ออกจากห้องน้ำมาโดยที่ท่อนลงของลำตัวห่อหุ้มด้วยผ้าขนหนูปกปิดเอาไว้
ร่างเล็กยืนอยู่ตรงหน้าพร้อมกับชุดนอนของเขา ยื่นให้ คนตรงหน้า
" Merci[ขอบคุณ] คาเนกิคุง " ทสึกิยามะพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแล้วรับเสื้อผ้ามาจากคนตรงหน้า
" หือ... เอ่อ.. คือว่า .."
ชายหนุ่มทำหน้าเลิกลั่กเหงื่อแตกพลั่กๆออกมา เมือเห็นว่าเสื้อเชิตเขาติดกระดุมไม่ได้ สร้างความเบื่อหน่าย (อีกรอบ) ให้กับ คาเนกิ ชายหนุ่มร่างเล็กที่อยู่ตรงหน้า
คาเนกิถอนหายใจยาวออกมาเป็นทอดๆ
แล้วทำหน้าเหยเก พูดอย่างเก็บอารมณ์เอาไว้
" งั้นก็ ไม่มงไม่ใส่มันหรอกครับ" เขาทำหน้ามืดมนออกมาแล้วเดินไปที่โซฟา
ทสึกิยามะเห็นดังนั้นก้เลยถามออกไปด้วยความสงสัย
" คาเนกิคุงทำไม.ถึงไม่นอนที่เตียงล่ะ"
" ตัวคูณออกจะใหญ่งั้นผมขอนอนโซฟาดีกว่าครับ"
คาเนกิพูดสวนทันควันก่อนที่จะรีบสาวเท้าแต่ไม่ทันไรก็โดนรั้งเอาไว้ด้วยมือหนาแกร่งของเขารั้งเอาไว้
สายตาที่เต็มไปด้วยปริศนาและเจตนาความคิดพฤติกรรมแอบแฝงมากมายก่ายกองจนยากที่จะเข้าใจ ความรู้สึกนี้
ความรู้สึกหวาดระแวงที่ซุกซ่อนไว้ภายในใจตั้งแต่พบกันครั้งแรกไม่มีครั้งไหนเลยที่เขาจะหยุดสงสัยและหวาดระแวงปนความกลัวว่าทสึกิยามะคิดอะไรกับเขารึเปล่า เพียงแต่ไม่แสดงออกมา
"เฮ้อ..คุณนี่มันดื้อดึงจริงๆ"
เมื่อไหร่จะเชื่องและเชื่อฟังฉันสักทีนะ เป็นสุนัขที่เลี้ยงอยากจริงๆไม่เชื่องก็แล้วแถมยังทำอะไรตามใจชอบอีก
คาเนกิส่ายหน้ายอมแพ้กับความเอาแต่ใจเหมือนเด็กๆของคนตรงหน้าทั้งที่ก้อายุมากกว่าเขาแท้ๆ
เมื่อเห็นว่าร่างเล็กผมเรือนสีขาวยืนนิ่งเงียบทำสีหน้าเรียบนิ่ง มือหนาดึงกระชากร่างบางลงมานอนเตียงโดยใบหน้าอันขาวซีดซบแผงอกแกร่ง
ผวงแก้มสีซีด ขึ้นสีอีกครั้ง
อาการเขินหน้าแดงเพิ่มขึ้นนับทวีคูณลามไปถึงลำคอ คาเนกิเอนตัวหันไปด้านตรงข้ามแต่ก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อมีลมหายใจร้อนเบ่ารดคอเขาอยู่ริมฝีปากอุ่นแตะอยู่ที่ซอกคอก่อนรู้ตัวอีกทีลมหายใจนั้นก็เป่ารดหูเสียงกระซิบที่ชวนสยิวเล็ดลอดเข้ามาในโสดประสาทของร่างบางเรือนผมสีขาว
" ขอให้ผมทำได้..รึเปล่า คาเนกิคุง"
คาเนกิหันตัวมาอีกรอบเพื่อให้แน่ใจว่าตัวเองไมได้หูฝาด
สายออดอ้อนและความคาดหวังอันเปี่ยมล้นอารมณ์ตัณหาถูกปลุกขึ้นมาโดยอัตโนมัติ ราวกับ สุนัขกำลังออดอ้อนเจ้านายขอของกิน
ไม่เพียงแค่ช่วงอึดใจ ร่างสูงก็รุกล้ำเข้ามาเรื่อย จากริมฝีปากอยู่ที่ซอกคอก้เลื่อนขึ้นไปเลียกกหู
" อา.."
คาเนกิหลุดเสียงน่าอายออกมาอย่างห้ามเสียไม่ได้
สติที่เคยอยู่กับตัวก็แทบจะหลุดกระเจิงหายไป
มือเรียวยาวล้วงเข้าไปในเสื้อ ลูบไล้ไปมาเพื่อเอาสัมผัสจากผิวเนียนนุ่มจากร่างที่อยูในอ้อมแขนก่อมที่จะสัมผัสขยุ้มจับติ่งไตบริเวณหน้าที่เป็นจุดอ่อนไหว
" อะ..อา.."
" หยะ..หยุดเถอะ..ครับ..คุณ อะ..อ๊ะ "
คาเนกิพูดตะกุกตะกักออกมาสติที่เหลืออยู่น้อยนิดได้แตกกระเจิงหายไป
มือเรียวบรรจงปลดกระดุมเสื้อของคนตัวเล็กออกริมฝีปากร้อนผ่าวละเลียตามซอกคอจนถึงไหปลาหร้าบ้างบางทีก็เลียจูบดูดดื่มหรือขบกัดเบาๆจนเป็นรอยแดงรีมฝีปากลากไล้เลื่อนต่ำลงมายังยอดออกสีหวานหยอกล้อด้วยการใช้ลิ้นเลียและขบกัดไปมากับที่อีกข้างหยอกเร้าด้วยระหว่างนิ้วหัวแม่มือและนิ้วชี้
สติที่เลื่อนลอยกับมาอีกครั้งจากเคลิบเคลิ้มมากลายเป็นความอายและหน้าแดงก่ำจนสุดขีด
"ตึกตักๆ"
เสียงหัวใจที่เต้นไม่เป็นสำภายในอกเต้นไม่เป็นจังหวะแถมยังเต้นแรงแทบจะทะลุออกมาจากร่าง
"คาเนกิคุง"
ทสึกิยามะเรียกชื่อเขากอนที่จะเอามือล้วงเข้าไปในกางเกง
คาเนกิสะดุ้งเฮือก
" คิดที่จะทำอะไรกันครับอย่ามาแตะนะ เอามือของคุณออกไป!!!!!"
คาเนกิดิ้นสุดฤทธิ์เมื่ออีกฝ่ายกำลังจะจับส่วนจุดกึ่งกลางของร่างกายที่กำลังชูชัน
คิดผิดแล้ว..นี่มันหมาป่ากระหายเนื้อชัดๆ อึก
เขาอุทานตะโกนบอกตัวเองอยู่ในใจกอนที่จะเบิกตาโพล้ง
ทสึกิยามะขึ้นคร่อมร่างของเขาเอาไว้
กาคุกัน สีดำปรากฎอยู่บนในดวงตาของเขา คากุเนะ งอกออกมาจากหลัังพันม้วนรอบแขนขวาขอองเขาก่อนที่เขาจะสั่งการให้คากุเนะที่พันขดรอบแขนเขาไปพันมัดพันธนาการมือทั้งสองข้างของคาเนกิเอาไว้แล้วยกมือของร่างบางไว้เหนือหัว
มือเรียวหนาจับคลึงส่วนที่ตั้งโด่ของร่างเล็กที่อยู่เบื้องร่างพร้อมรุดขึ้นลงตามจังหวะ เขาถอดกางเกงของร่างบางออกในตอนนี้ทั้งคูไม่สวมใส่อาภรเสื้อผ้าส่วนใดเลยซักชิ้น
คาเนกิได้แต่ภาวนาขอให้ค่ำคืนอันราตรีนี้จบลง
สายฝนที่เริ่มซาลงกับตกหนักและลมพัดแรงขึ้นกว่าเดิม
" อะ..อึก " คาเนกิพยายามกลั้นเสียงน่าอายของตัวเองเอาไว้
" คาเนกิคุงอย่าอดกลั้นเอาไว้เลยร้องออกมาเถอะผมอยากได้ยินเสียงอันไพเราะของคุณ"
" มะ..ไม่"
คาเนกิพยายามกลั้นเอาไว้ไม่ทำตามคำขอของคนที่อยู่เบื้องบน
กระแสไฟฟ้าอ่อนๆแล่นไปทั่วร่างอะไรบางอย่างในตัวของเขากำลังจะออกมา
" อะอา..."
" อะ..."
" อ..อึก.."
"อ้า....!!!!!"
น้ำขุ่นสีขาวเหนียวหนืดพุ่งพรวดออกมา เปรอะเลอะมือของทสึกิยามะ ร่างบางหายใจหอบรวยรินใบหน้าแดงก่ำ..ลมหายใจร้อนผ่าว ยังไม่ทันที่จะได้ตั้งตัว มือแกร่งจับขาเขากางออกแล้วยกขาข้างหนึ่งขึ้น
นิ้วชี้สอดเข้าช่องทางด้านหลังตามด้วยนิ้วกลางตามลงไปอย่างเป็นลำดับ
คาเนกิสะดุ้งเฮือกราวกับกระแสไฟฟ้าอ่อนๆนั้นไหลไปตามร่างกายเขาอีกครั้ง
ทสึกิยามะสอดใส่เข้าออกอย่างเชื่องช้ากอนที่จะเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น
คาเนกิหลุดเสียงครางออกมาอย่างกลั้นเอาไว้ไม่อยู่แข่งกับเสียงของสายฝนที่กระหน่ำลงมาอย่างแรง
เมือเห็นว่าได้ที่แล้ว ทสึกิยามะก็เตรียมเอาอะไรบางอย่างที่ใหญ่กว่าสอดเข้าไป แท่นเนื้อร้อนสอดแทรกเข้าไปในช่องทางแสนหวานกอนที่จะเอาเข้าไปจนสุด
" อะ..อาาาาาา.."
คาเนกิครางออกมาเสียงดังและไพเราะกว่าเดิม
ทสึกิยามะเชยคางของคาเนกิขึ้นมาประกบจูบโดยสอดแทรกลิ้นเข้าไปหาลิ้มรสชาติหวานๆในโพรงปากน้ำใสไหลออกมาติดมุมปาก
จังหวะเกมส์รักอันหนักหน่วงเริ่มแรงและเร็วขึ้นตามลำดับ คากุเนะ ที่พันธนาการแขนทั้งสองข้างของร่างเล็กเอาไว้เริ่งคลายและสลายไป
ทสึกิยามะ กระซิบที่ข้างหูออกไป ทำให้ คาเนกิถึงกับตาเบิกโพล้งไปด้วยความประหลาดใจโดยที่อีกใจหนึ่งอาจจะคิดว่านี่อาจจะเป็นคำลวงหรือกับดักและการโกหกของเขาอยู่ก็อาจจะเป็นได้
" Je t'aim [ เฌอ แตม ] ผมรักคุณ"
จังหวะสุดท้ายที่แรงที่สุดทสึกิยามะกระแทกเข้าไปเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะปล่อยของเหลวสีขาวออกมาพร้อมมกลับที่คาเนกิเอนตัวเกร็ง
น้ำสีขางไหลพุ่งออกมา เลอะหน้าทั้งของเขาเต็มไปหมด..
ร่างบางอยู่ในอ้อมแขนของร่างสูงสำผัสได้ถึงความอบอุ่นอย่างน่าประหลาดใจ
คาเนกิได้แต่คิดกังวลอยู่ในใจซ้ำไปซ้ำมาสบสนหลายรอบ
"ทำไมกันนะ.. ทำไมผมถึงรู้สึกเจ็บปวด
คำบอกรักที่เหมือนกับเป็นเพียงแค่ลม ปาก
และคำโกหก...
ทำไมถึงได้มีความสุขขนาดนี้กันนะทำไม
แสดงว่าที่คุณมาที่นี่ก็เพราะเรื่องอย่างว่านี่สินะ"
" ดูเหมือนว่าผมคงจะเลี้ยงสุนัขหมาป่ากระหาย
เนื้อเข้าซะแล้วสิ"
THE END
//
รุ้สึกเหมือนว่าคาเนกิ จะดูคูลเดเระ เกินจริงไปแล้วแหะ
by Yuhey // เข้าหน้าหนาวอย่าลืมรักสาสุขภาพเน้อ~~
ความคิดเห็น